تألیف یادشده درصدد است به کمک مدل‌های تحلیلی مناسب نشان دهد که «گفتمان غالب در میان نواندیشان مسلمان دهه ۷۰ در ایران اسلامی یک گفتمان هرمنوتیکی بوده است» و هرمنوتیک فلسفی بهترین امکانات ممکن را برای بسط پروژه نواندیشان یادشده فراهم ساخته است.
در این نوشتار اصلی ترین مسأله روشنفکران و نواندیشان مسلمان مسأله «سنت و تجدد» معرفی گردیده و نوع نگاه و رویکرد آنها در پاسخ گویی به این مسأله تعیین کننده دستگاه نواندیشی آنان شمرده شده است.
